Το θέαμα με τα ενοικιαστήρια και πωλητήρια, τις προσωπικές αγγελίες κ.λ.π. στους τοίχους, στα δένδρα, στις κολώνες της ΔΕΗ, σε εγκαταλελειμμένα κτήρια, στα κουτιά του ΟΤΕ, τις αφίσες με διαφημίσεις θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών, διαφόρων πάρτι σε καταστήματα, εκδηλώσεων διαφόρων συλλόγων, σωματείων αλλά και ν.π. ιδιωτικού ή δημόσιου Δικαίου κ.λ.π. είναι καθημερινό και θλιβερό. ΟΛΑ στο «βωμό» μιας αισθητικής μιζέριας, που προκαλεί το κοινό αίσθημα. Γενικά, έχει κανείς την εντύπωση ότι κάθε σημείο του Δήμου που κατά κάποιο τρόπο είναι πέρασμα για το ευρύ κοινό, είναι εύκολο να αντιμετωπισθεί σαν χώρος τοποθέτησης διαφημιστικών εντύπων. Και δεν είναι μόνο οι δημόσιοι ή δημοτικοί χώροι που δέχονται αυτές τις ρυπογόνες ενέργειες, αλλά και ιδιοκτησίες και συγκεκριμένα προθήκες καταστημάτων που παραμένουν ξενοίκιαστα, όπου οι αφισοκόλληση «πάει σύννεφο», δίχως να υπάρχει άδεια του ιδιοκτήτη. H ενέργεια αυτή αποτελεί και ποινικό αδίκημα, τόσο σε βάρος του αφισοκολλητή, όσο και
